Pola Gonciarz: Kobieta ma tę przewagę, że w trakcie jazdy potrafi się pomalować

Rozpocznijmy od motoryzacji i stereotypów. Czy mężczyźni jeżdżą lepiej niż kobiety?

Myślę, że płeć nie ma znaczenia. Tutaj chodzi o pewność i wyczucie samochodu. Kobieta ma jednak tę przewagę, że w trakcie jazdy potrafi się też pomalować (śmiech).

Swoją pierwszą rolę zagrałaś w 2001 roku, czyli w bardzo, bardzo młodym wieku...

Tak, mając trzy czy cztery latka dostałam rolę w serialu, w którym nadal gram, chociaż teraz już zupełnie inną postać. Wszystko zaczęło się od tego, że mama zapisała mnie do agencji aktorskiej przez co chodziłam na różne castingi. Jednak, w którymś momencie zaczęłam z nich uciekać. Do końca nie wiem dlaczego. Myślę, że po części przerażało mnie to, że jest tam tyle nowych, nieznanych mi ludzi, konkurencja, jakaś dziwna biała sala z nalepionym iksem na podłodze, kamera i akcja… i co ja mam się tam przed kimś emocjonalnie obnażać i wyobrażać sobie, że jestem na łące wśród kwiatków? Nie to niemożliwe, żeby mi uwierzyli, będą się pewnie śmiać… I przestałam w ogóle uczęszczać na castingi. Jednak coś mnie ciągnęło w tę stronę i po kilku latach do nich wróciłam. Już nie uciekam.

Teraz jest również teatr i duża, wymagająca rola. Po ośmiu miesiącach od premiery "Bliżej" grasz swoją postać inaczej niż na początku?

Nie określiłabym tego jako „inaczej”. Myślę, że te pierwsze popremierowe spektakle to jeszcze szukanie - świeży tekst, scenografia, nowa przestrzeń, stres. Obserwujemy, jak widownia śledzi losy naszych bohaterów i jak reaguje. Można powiedzieć, że uczymy się wtedy spektaklu od nowa. Z każdym kolejnym spektaklem buduje się pewność i coraz więcej dowiaduję się o postaci, którą gram. Czasami zdarza się, że nagle podczas spektaklu zauważam coś czego wcześniej nie dostrzegłam. I stawia to przede mną nowe pytania i nowe rozwiązania. Każdy spektakl jest wyjątkowy, niepowtarzalny, dzieje się tu i teraz i nigdy się nie powtórzy. Jak pisała Wisława Szymborska „Nic dwa razy się nie zdarza”. Między innymi dlatego też mam wrażenie, że spektakl jest trochę jak otwieranie prezentów spod choinki, niby domyślasz się co tam jest, ale nigdy do końca nie wiesz, dopóki nie otworzysz.

Publiczność w teatrze to część spektaklu. Jaka jest najlepsza? Cicha i skupiona czy pobudzona i żywiołowa?

"Bliżej" nie jest komedią, ale są w niej momenty, w których następuje rozluźnienie dzięki, któremu dramaturgia kolejnych scen jest o wiele bardziej wyrazista. Bardzo lubię kiedy widownia żywo reaguje, śmieje się. Dzięki ich reakcjom czuję, że podążają za naszą historią. Aktorzy natomiast zupełnie inaczej przeżywają zagrany spektakl. Christoph Waltz kiedyś powiedział: Kiedy pewnego wieczoru aktor schodzi ze sceny i mówi: - ZROBIŁEM TO. Dzisiejszy wieczór był moim najlepszym występem, zrealizowałem wszystko to co ustaliłem. - Wtedy istnieje około 99 proc. szans, że publiczność się nudziła. Ale zabawna sprawiedliwość polega na tym, że działa to także na odwrót. Kiedy aktor schodzi ze sceny i mówi: To było dno, najgorszy występ w mojej karierze, kompromitacja. Już nigdy nie pokażę się na oczy moim znajomym i współpracownikom.- Szanse nie są niestety 99 proc., (ale to nic), że ludzie uznają, że to był udany wieczór. Kiedy ktoś zadaje mi pytanie, jak poszedł mi spektakl to odpowiadam - nie wiem, bo go nie widziałam. Ja mogę tylko powiedzieć czy w którejś ze scen się pomyliłam lub czy dobrze się bawiłam grając.

Kilka razy będąc na spektaklu w teatrze zdarzyło się, że w środku sztuki na widowni zadzwonił telefon. Jak bardzo coś takiego rozprasza aktora na scenie?

Mamy przed spektaklem komunikat pod hasłem "Smartfon off, teatr on”. Po przerwie również pojawia się komunikat przypominający o wyłączeniu telefonów, a i tak zdarza się, że komuś zadzwoni. Jest to wybijające zarówno dla aktorów jak i widzów, i takie sytuacje nie powinny mieć miejsca. Wyłączenie czy wyciszenie telefonu to forma wyrażenia szacunku dla naszej pracy. Trochę trudno mi zrozumieć brak takiego minimalnego, ale cennego odruchu. Sama idąc do teatru czy kina sprawdzam kilkanaście razy czy wyciszyłam dźwięk w telefonie. Mam wyłączone nawet wibracje, co bywa nieco problematyczne kiedy nie mogę znaleźć telefonu, a notorycznie jest wyciszony (śmiech).

Masz na Instagramie 100 tys. followersów. Jak ważne są dzisiaj media społecznościowe?

W swojej pracy magisterskiej, którą niedawno obroniłam przeprowadziłam badania, w których zapytałam aktorów czy uważają, że obecność w mediach społecznościowych ma realny wpływ na castingi, obsadzanie ról itd. Ponad 66 proc. odpowiedziało, że uważają, że ma to duże znaczenie. I niestety się z tym zgadzam.

Pola Gonciarz

fot. Kama Staniszewska

Dlaczego niestety?

Takie podejście krzywdzi tych, którzy zamykają się w akademiach teatralnych faktycznie poświęcając się pięcioletnim studiom aktorskim. Ci ludzie w pełni skupiają swoją uwagę na nauce tej konkretnej dziedziny, a że jest to czasochłonne nie zajmują się w ogóle, albo w bardzo małym stopniu swoim profilem na Instagramie. Są skupieni na rzemiośle. A kiedy przychodzi etap castingu rolę dostaje, ktoś posiadający 500 tys. obserwujących. Z iloma aktorami bym nie rozmawiała zawsze pojawia się ten problem: „mówią, żebym zaczął działać na instagramie”, albo: „zapytali dlaczego mam tak mało obserwujących”. Nie każdy ma ochotę sprzedawać swoje życie prywatne, a często właśnie to jest potrzebne do osiągnięcia internetowej popularności. I co w takiej sytuacji zrobić. Oczywiście absolutnie nie chcę tutaj mówić, że ludzie z dużą ilością obserwujących nie są utalentowani czy, że nie zasługują na pracę na przykład w zawodzie aktora. W większości są to bardzo pracowici, utalentowani i ambitni ludzie. Mam na myśli to, że mam poczucie, że przestajemy być traktowani jak ludzie, a bardziej jak cyferki.

Twoje posty na Instagramie często są śmieszne i z dużym dystansem do siebie samej.

Świat jest już na tyle smutny, że kiedy mogę staram się zarażać uśmiechem i radością. Ale to też nie jest tak, że ja cały czas się śmieję i wygłupiam. Mam też gorsze dni, ale mimo to staram się przekazywać pozytywną energię.

Kreować rzeczywistość czy być sobą? Co w mediach społecznościowych jest ważniejsze?

Staram się niczego nie kreować i działać w zgodzie ze sobą. Ktoś kto przechyli głowę mocno w dół będzie miał drugi podbródek, nie ma co udawać! To jest normalne! Jednak mimo wszystko mam wrażenie, że ludzie pragną iluzji. Zostaliśmy jakoś „zaprogramowani”, żeby łaknąć widoku perfekcyjne wyrzeźbionych sylwetek, nieskazitelnie gładkiej skóry, idealnie wyprasowanych koszul i wypowiedzi bez zająknięcia. I większość chce dążyć do tych sylwetek z magazynów czy kreacji z social mediów. Ostatnio jednak na szczęście powoli zaczyna się od tego odchodzić. Przeczytałam ostatnio komplement na swój temat na jednym z portali społecznościowych, który niesamowicie mnie zasmucił: „Niesamowite dawno nie widziałem naturalnej dziewczyny, ale fajnie, że jest ktoś „niezrobiony”.

Jak radzisz sobie z hejtem?

Mam na szczęście sporo pozytywnych komentarzy... na razie przynajmniej (śmiech). Chociaż mówią, że popularność mierzy się w hejcie. „Nie ważne co piszą, ważne żeby pisali.” Jedyne co kiedyś mi zarzucano to, że moje pozytywne nastawienie i „ to całe uśmiechanie się” jest sztuczne i wykreowane, że obcięłam włosy, bo pewnie wolę dziewczyny, albo że wpadałam pod kosiarkę i mam natychmiast zapuścić włosy, bo nie można na mnie patrzeć. Ludzie często mają pożywkę z "jechania po kimś”, albo wyszukiwania drobiazgów, żeby tylko do czegoś się „przyczepić”, a jak ktoś wejdzie z nimi w polemikę to tylko zacierają ręce. Ale ja niestety zawsze próbuję każdemu wytłumaczyć co, jak i dlaczego, mimo tego, że wiem, że nie jest to możliwe. Jednak szanuję wypowiedzi innych, bo każdy ma prawo do swojej opinii. Kiedyś usłyszałam takie zdanie, które Doda przytoczyła w jednym z wywiadów: "Głupiemu nie wytłumaczysz, a mądremu nie musisz”.

Jaka była Pola Gonciarz pięć lat temu, a jaka jest teraz?

Chciałbym być pewniejsza siebie.

A nie jesteś?

Jestem introwertykiem. W gronie zaufanych osób „odpalam wrotki”, ale często zajmuje mi to trochę czasu. Mam chwile zwątpienia, ale myślę, że jak każdy. Chciałabym mniej się wszystkim przejmować i odpuścić trochę ten perfekcjonizm, który mnie tak męczy i nie daje mi spokoju.

Myślisz, że przez to coś tracisz?

Możliwe, bo świat zdobywają ludzie, którzy są pewni siebie, wiedzą czego chcą i stawiają na swoim… albo przynajmniej bardzo dobrze grają, że tacy są!

Chciałabyś zdobyć świat?

Gdybym zdobyła świat to mam nadzieję, że mogłabym go zmienić na lepsze miejsce. Ale wracając do pytania jaka jestem teraz to na pewno bardziej doświadczona, ale mam dokładnie takie samo marzenie jak wtedy, czyli mieć więcej pewności i wiary w siebie.

Pola Gonciarz

fot. Paulina Pander

Nie dodaje Ci śmiałości to, że uchodzisz za jedną z lepiej zapowiadających się aktorek młodego pokolenia. Masz za sobą kilka sukcesów i przez te pięć lat musiało ci przybyć wiary w siebie...

Bardzo dziękuję, mam nadzieję, że ta przepowiednia się spełni. Większość rzeczy robię na przekór sobie. Nie do końca lubiłam balet, a poszłam do szkoły baletowej. Kuriozalnie polubiłam się z tym rodzajem tańca dopiero po tym jak przez wypadek na zajęciach musiałam przejść operację kolana i długą rehabilitację. I to otworzyło mi oczy, na świat. On ma naprawdę dużo do zaoferowania i nie muszę kurczowo trzymać się tylko jednej dziedziny. Poszłam, więc na casting i dostałam się do serialu. Stwierdziłam, że podoba mi się aktorstwo, ale… boje się sceny teatralnej, więc kolejnym krokiem jest pójście do Akademii Teatralnej, żeby przełamać ten strach. I to tam zaczęłam przekraczać granice w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Zaczęłam odkrywać, rozumieć, doświadczać. Później przyszła rola w spektaklu "Bliżej", która również bardzo mnie otworzyła. Alice, czyli postać którą gram jest zupełnie inną osobą niż ja. Podczas prób miałam problem z przełamaniem się, żeby w jednej ze scen nakrzyczeć na Aleksandrę Popławską. Nie mogłam się przełamać. Reżyser Eugeniusz Korin powiedział mi wtedy - jeżeli będziesz się bała to nie będzie ci to sprawiało przyjemności, nie będziesz mogła się tym bawić, a w życiu trzeba robić to co się lubi i co nas cieszy, a już zwłaszcza w tym zawodzie. I odważyłam się. Po tym wszystkim jestem na pewno bardziej otwartą i odważną osobą, ale mam jeszcze nad czym pracować.